วันจันทร์ที่ 29 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559
อือ... คุณน้าบอกให้ซายะเเละพวกเราออกไปจากที่นี้โดยรถถัง. คงหมายความว่าจะให้พวกเราออกไปจากที่อันตรายนี้ คิดว่าจะโชว์ฝีมือการฟันดาบอีกเเล้วสิ
เเต่ก็นะ ช่วยไม่ได้มันเป็นคำขอนิ เเต่...
ซายะ:ไม่!! หนูอยากอยู่กับป๊าเเละมาม่านะ//ร้องไห้
เเม่:ไม่ได้ที่นี้ไม่ปลอดภัย... ลูกต้องมีอนาคตไปซะถ้าไม่อยากให้พ่อเเม่เสียใจ!
โคตะคุง ฝากดูเเลชั้นด้วยนะ
โคตะ:ครับผม!
โคตะรับไว้อย่างง่าย
เเละพวกเขาก็กอดลูกของเขาอย่างเเน่น เเล้ววิ่งเข่าไปในฝูงผรดิบนั้น
ฉันเองก็อยากช่วยบ้างนะ เเต่ฉันก็อยากไปกับเพื่อนๆของฉันเหมือนกัน
ชิซึกะสตาทรถตามที่คุณน้าบอกเเละพวกเราก็ขึ้นบนรถอย่างว่าง่าย
เเละหนีออกจากที่นี้ ดูเหมือนเราจะทิ่งคนพวกนั้นนะ
เมื่อคุณน้ากับลุงไม่ไปด้วยกันฉันจะไปห้ามได้ไง
ซายะร้องไห้ไม่หยุดเลย ตอนนี้เราออกมาจากที่นั้นได้เเล้ว
เเต่ไม่รู้จะไปที่ไหนต่อหละนะ ในเมื่อไม่มีที่ให้ไปใช้เเล้วหละตอนนี้ที่นี้มันเมืองนรก ไม่มีที่ให้ไปเ้ล้วหละ
เเละเรย์เสนอจะไปที่บ้านเทอเพื่อไปหาพ่อที่เป็นตำรวจ
โดยต้องข้ามสะพานไป เเละในที่สุดการต่อสู่ต้องเริ่มอีกครั้งเพราะข้างหน้ามีฝูงผีดิบ นอนเรียงเป็นเเถว
เพื่อข้ามไปฝั่งนั้น ต้องต่อสู่อย่างเดียว...
จบ
