วันจันทร์ที่ 29 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559
ซายะ:ชั้นทนนิสัยนยไม่ไหวเเล้วนะ
โคตะเราลงจากรถเทอะ
ตอนนี้พวกเราอยู่ในตัวเมืองเเล้วเเตพบว่ารถติดหนักมากเเล้วคิดว่าวันนี้คงไปตามนัดของทาเคชิไม่ทัน
ฉันตัดสินใจที่จะ ลงจากรถเพื่อออกไปไปหาเขาเเละออกจากตาบ้านี้ รำคาญชะมัด
เเต่...
ชิโด:นี้คิดจะทิ้งพวกเราหรอ กับเด็กนักเรียนนี้น่ะ
โคตะ:นินายนะ เคยทำให้ชั้นอับอาย ชั้นต้องทนเสี่ยงหัวเราะ ของคนอื่น เพราะนายเเละชันรอๆๆๆ รอวันนี้มานาน ถ้าเเกไมอยากตายอยู่ตรงนั้นไม่ต้องตามมา
ทุกคนที่ที่มากับซายะเดินออกมาเเต่นักเรียนทั่วไปยังหลงไหลกับอาจารย์เเละนั่งอยู่บนรถต่อไป
เเต่เมื่อทั้งสี่ลงมาจากรถก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนเป็นๆฆ่ากันเอง
ซาเอโกะ:เรไปทางั้นดีกว่าเหมือนทางนั้นจะไปไม่ได้เเล้ว
ทุกครตกลงทำอย่างที่เทอว่าเเล้วมาถึงใต้สะพานตามเป้าเเต่คงคดไม่ึงสินะว่าข้างนอกนนี้มีซอมบี้อยู่ ซวยจริงๆๆ
โคตะกับซาเอโกะเท่านั้นที่ต่สู่ได้ฉันกับชิวึกะ ได้เเต่ยืนมอง
เเละเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
โคตะ:คุณซาเอโกะครับ ตะปูหมดเเล้ว
ซาเอโกะ:ชั้นให้ยืมดาบไหมหละ
โคตะ:ตัวต่อตัวผมไม่ไหวหลอกครับ
ซาเอโกะ:ชั้นต้องลุยคนเดียวเเล้วหละ
