วันอาทิตย์ที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559
ซายะ:นิเจ้า นายไปเรียนยิงปืนมาหรอ นายรู้ตัวไหมนายนะยิงเเม่นมากเลย
โคตะ:จู่ก็อยากรู้เรื่องขอผม
ซายะ:ชั้นหาเพื่อนคุย นายจะนั่งอยู่เงียบๆเเบบนี้ไปอีกจนถึงตัวเมืองเลยรึไง
โคตะ:อ่อครับ ตอนผมอยู่อเมริกา พอของผม เคยให้เรียนยิงปืนโดยสอนการใช้ปืน
โคตะ:ผมเคยไปเเข่ง ด้วยเเล้วได้เหรียญมาด้วยครับ เเข่งเเล้วพ่อก็พาผมกลับมาที่ญี่ป่นอีกครั้ง
ผมจึงชอดูการ์ตูนมากโดยเฉพาะ เกี่ยวกับปืน
ซายะ:ถ้านายไปบ้านชั้นเเม่ชั้นนะมีปืนเพียบเลย นายรู้ไหมพ่อชั้นน่ะ เป็นถึงนายกเลยนะ
โคตะ:ครับผมเคยได้ยินมาบ้าง
ซายะ:ต่อไปต้องไปบ้านชั้นน่ะ หมอ
ชิซึกะ:จ้ะอยู่ไกล้ตัวเมืองสินะ
ชิโด:เเหม่ มีความสุขกันจังนะ
ชิโดเดินมาขัดความสุขของทุกคนที่อยู่บนรถ เเละฉีกยิ้มที่น่าเกลียด
หมอนี้ท้าอยู่บนรถนานเกินไปต้องทำให้ชั้น จิตรป่วนเเน่ๆชั้นจะนั่งอยู่เียบๆเเบบจนถึงที่บ้านคงกะไรอยู่หลอก
โคตะเองก็คงไม่ชอบหน้าหมอนั้นเหมือนกัน
ทำไมไม่ฆ่ามันทิ้งเลยนะ
เอาเทอะนี้ก็คงไม่นานนักหลอก
