วันจันทร์ที่ 29 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559
ฉันเองที่นั่งมองมานาน ทั้งซาเอโกะเเละทาเคชิ ต้องสู้กับพวกมันตัวต่อตัว
ฉันเห็นเรย์นอนบาดเจ็บลุกไม่ได้ ฉันจึงคิดต้องทำอะไรสักอย่างเเล้ว!!
ปืนของเรย์ยังไม่ได้ใช้ต้องอาศัยของของเเล้วหละ
ปังๆๆๆ
จะถึงบ้านของฉันเเล้วนะ!!! อย่ามาคว้างทางนะ
ยิงไปได้ไม่นาน ปืนนี้มันมีลูกกระสูนน้อยจังหรือฉันคิดไปเองมันหมดไปเเล้วฉันยิงไม่ออก
จำนวนพวกมันมากรึป่าว หรือคิดไปเองอีกเเล้ว?
เเต่ที่เเน่ๆฉันจะ...
ย๊าาาาาาาา
หมับ
ทาเคชิจับดามปืนไว้เเละบอกให้ฉันอยู่ด้านหลัง
เขาจะสู้กันจริงๆหรอ เเละฉันก็ได้ยินเสียงของอาลิส ร้องไห้
เพราะกลัวละมั่ง
เสียง? เสียงหรอ จริงด้วย
ซายะ:เรย์!!! นายน่ะพาพวกมันไปทางอื่นสิพวกมันจะตามเสียงนายไปนะ!
วิธีนี้ลืมได้ยังไง!!!
ต้องล่อมันไปทางอื่น
ทาเคชิ:จริงด้วย!
คุณซาเอโกะครับพวกนี้มันมองไม่เห็นพวกเรา ล่อมันไปที่อื่นมันจะตามเสียงเรามา
เป็นอย่างว่าซาเอโกะทำตามอย่างว่าง่าย
เเน่นอนสิ่งที่เกิดขึ้นได้ผล
เเต่...
ไม่ร้อยเปอร์เซ็นหลอกที่ตามไปเเค่บางส่วนเท่านนั้นพวกมันมาทางฉันอีกจำนวนเเต่ถึงอย่างไรก็เทอะฝั่งเราไม่มีอาวุธเเล้วนะ
เพราะทาเคชิเอาไปด้วยสิ
นี้ฉันต้องตายที่นี้หรอ มาม่า?
ปัง!!! ฟืดดดด
เอะเสียงปืนดังมาจากข้างหลังใกล้ๆ ฉันต้องหันไปดู
ซายะ:มาม่า!!!!
มาม่ากับเหล่าทหารของคุณพ่อ!!!
