Archive for 2016
เรื่องย่อ
โรงเรียนมัธยมปลายฟูจิมิ โคมุโระ ทาคาชิ เด็กหนุ่มที่โดดเรียนออกมาอยู่บนดาดฟ้า ของโรงเรียนเขาได้สังเกตุเห็น ชายคนหนึ่งพยายามบุกเข้า มาในโรงเรียนและกัดแขนอาจารย์ที่เข้าไปห้ามปรามจนเสียชีวิตลง แต่แล้วอาจารย์ที่เสียชีวิตไปกลับฟื้นขึ้นมาและกัด กินผู้คนรอบข้างจนเกิดความวุ่ยวายไปทั่วโรงเรียน ทาคาชิ จึงพา เรย์เพื่อนสนิทสมัยเด็กและ ฮิซาชิแฟนของเรย์เพื่อนสนิทของเขาหนี แต่โชคร้ายที่ ฮิซาชิโดนกัดที่แขนกำลัง จนจะกลายเป็นศพเดินได้ ทาคาชิไม่มีทางเลือกจึงต้องฆ่า เขาด้วยมือตนเอง เพื่อปกป้องเรย์ จากนั้นเขาจึงได้รวมตัว กับเพื่อนในโรงเรียนที่รอดชีวิตจากศพเดินได้ แล้วหาทาง หนีไปจากโรงเรียนเพื่อเอาชีวิตตัวรอด จากเหล่ากองทัพ ซอมบี้ที่กำลังคุกคาม แล้วพวกเขาที่เหลือรอด จะเป็นเช่นไรโปรดคอยติดตาม…
อือ... คุณน้าบอกให้ซายะเเละพวกเราออกไปจากที่นี้โดยรถถัง. คงหมายความว่าจะให้พวกเราออกไปจากที่อันตรายนี้ คิดว่าจะโชว์ฝีมือการฟันดาบอีกเเล้วสิ
เเต่ก็นะ ช่วยไม่ได้มันเป็นคำขอนิ เเต่...
ซายะ:ไม่!! หนูอยากอยู่กับป๊าเเละมาม่านะ//ร้องไห้
เเม่:ไม่ได้ที่นี้ไม่ปลอดภัย... ลูกต้องมีอนาคตไปซะถ้าไม่อยากให้พ่อเเม่เสียใจ!
โคตะคุง ฝากดูเเลชั้นด้วยนะ
โคตะ:ครับผม!
โคตะรับไว้อย่างง่าย
เเละพวกเขาก็กอดลูกของเขาอย่างเเน่น เเล้ววิ่งเข่าไปในฝูงผรดิบนั้น
เเต่ก็นะ ช่วยไม่ได้มันเป็นคำขอนิ เเต่...
ซายะ:ไม่!! หนูอยากอยู่กับป๊าเเละมาม่านะ//ร้องไห้
เเม่:ไม่ได้ที่นี้ไม่ปลอดภัย... ลูกต้องมีอนาคตไปซะถ้าไม่อยากให้พ่อเเม่เสียใจ!
โคตะคุง ฝากดูเเลชั้นด้วยนะ
โคตะ:ครับผม!
โคตะรับไว้อย่างง่าย
เเละพวกเขาก็กอดลูกของเขาอย่างเเน่น เเล้ววิ่งเข่าไปในฝูงผรดิบนั้น
ฉันเองก็อยากช่วยบ้างนะ เเต่ฉันก็อยากไปกับเพื่อนๆของฉันเหมือนกัน
ชิซึกะสตาทรถตามที่คุณน้าบอกเเละพวกเราก็ขึ้นบนรถอย่างว่าง่าย
เเละหนีออกจากที่นี้ ดูเหมือนเราจะทิ่งคนพวกนั้นนะ
เมื่อคุณน้ากับลุงไม่ไปด้วยกันฉันจะไปห้ามได้ไง
ซายะร้องไห้ไม่หยุดเลย ตอนนี้เราออกมาจากที่นั้นได้เเล้ว
เเต่ไม่รู้จะไปที่ไหนต่อหละนะ ในเมื่อไม่มีที่ให้ไปใช้เเล้วหละตอนนี้ที่นี้มันเมืองนรก ไม่มีที่ให้ไปเ้ล้วหละ
เเละเรย์เสนอจะไปที่บ้านเทอเพื่อไปหาพ่อที่เป็นตำรวจ
โดยต้องข้ามสะพานไป เเละในที่สุดการต่อสู่ต้องเริ่มอีกครั้งเพราะข้างหน้ามีฝูงผีดิบ นอนเรียงเป็นเเถว
เพื่อข้ามไปฝั่งนั้น ต้องต่อสู่อย่างเดียว...
จบ
อะไรนะ?!? มาม่าหรอผู้หญิงคนนั้นเป็นเเม่หรอนั้นยังสาวสวยอยู่เลยเเถมใส่ชุดกันโดนกัดเเละถือปืนอยู่ ทหารพวกนั้นมาช่วยเราด้วย มีทหารคนหนึ่งมาปนะคองฉันขึ้นจากกานนอนกองกับพื้นมานานเพ่ื่อข้ามไปอีกฝั่ง
เเละทุกคนก็ตามมาที่หลังส่วนซาเอโกะกับทาเคชิยังอยู่อีกฝากนึงเพราะเมื่อไม่นานพวกเขาล่อพวกมันออกไป
ซายะ:พวกนายเอาตัวรอดได้อยู่เเล้วนายต้องไปบ้านฉันให้ได้นะทาเคชิ
ใช้เพราะไม่มีไครสู้กับซอมบี้ฝูงมหึมานี้ได้หลอกทั้งสองได้ยินจึงรีบหนีไปทางอื่น
ใช้เวลาไม่นานนักชั้นมาถึงบ้านของชั้นเเละได้พักผ่อนโดยอาบน้ำใช้เเล้วหละ พวกเราปลอดภัยเเล้ว
เเต่... เมื่อมีเเขกมาเยือนทำให้ชั้นต้องอารมญ์เเปลเปลี่ยน
ชิโดมันมาได้ไง มันมาขอความช่วยเหลือจากเรา
ไม่ๆๆๆ. ชั้นจะไม่ให้มันมาเหยียบทีทนี้
มันเป็นคนทำให้ชั้นเรียนซ้ำชั้นมาหลายปีด้วยเหตุผลที่พ่อของมันสร้างขึ้นเเล้วสั่งลูกมันมาหักเกรดชั้นไอ้พวกชั้ว!
ฉันหยิบปืนที่เป็บดาบในตัวขึ้นมา! นายต้องตายชิโด
ซายะเหมือนจะอ่านฉันออกเเละห้ามชั้นไว้ก่อน!
พ่อของซายะซึ่งเป็นนาบกได้ออกไปพูดบ้างอย่าง
พ่อ:ดูเหมือนคนที่นี้จะไม่ชอบหน้านายนะ
ชิโด:ดเต่ได้โปรดช่วยเหลือนักเรียนดเละผมที่เดินทางมายาวไกลด้วยเทอะครับ
เรย์:ไม่!!! นายไม่มีสิธท
ชั้นงางปืนหวังจะเท่ง
พ่อของซายะยิ้มให้ชั้น
พ่อ:ฆ่ามันเลย เธอมีสิธทเพราะที่นี้เป็นของเทอ
เมื่อลองคิดดูเเล้วฉันไม่ทำอะไรมันก็ได้
หลังจากนั้นพ่อก็ไร่เขาออกจากบ้านไป
ในเวลาช่วงค่ำทาเคชิเเละซาเอโกะได้กลับมาที่นี้พร้อมกับชุดที่เปลียกน้ำ คงผ่านหลายอย่างเลย
ตอนนี้ทุกคนวางเเผนที่จะทำอะไรสักอย่าง
ปังๆๆ
''ไม่!!! มันมาเเล้ว''
เเย่เเล้วไม่ชอบเเบบนี้เลยเสียงทหารตะโกน
เเม่ของซายะที่อยู่ข้างนอก กำลังต่อสู้กับพวกมัน!!!
ฉันเองที่นั่งมองมานาน ทั้งซาเอโกะเเละทาเคชิ ต้องสู้กับพวกมันตัวต่อตัว
ฉันเห็นเรย์นอนบาดเจ็บลุกไม่ได้ ฉันจึงคิดต้องทำอะไรสักอย่างเเล้ว!!
ปืนของเรย์ยังไม่ได้ใช้ต้องอาศัยของของเเล้วหละ
ปังๆๆๆ
จะถึงบ้านของฉันเเล้วนะ!!! อย่ามาคว้างทางนะ
ยิงไปได้ไม่นาน ปืนนี้มันมีลูกกระสูนน้อยจังหรือฉันคิดไปเองมันหมดไปเเล้วฉันยิงไม่ออก
จำนวนพวกมันมากรึป่าว หรือคิดไปเองอีกเเล้ว?
เเต่ที่เเน่ๆฉันจะ...
ย๊าาาาาาาา
หมับ
ทาเคชิจับดามปืนไว้เเละบอกให้ฉันอยู่ด้านหลัง
เขาจะสู้กันจริงๆหรอ เเละฉันก็ได้ยินเสียงของอาลิส ร้องไห้
เพราะกลัวละมั่ง
เสียง? เสียงหรอ จริงด้วย
ซายะ:เรย์!!! นายน่ะพาพวกมันไปทางอื่นสิพวกมันจะตามเสียงนายไปนะ!
วิธีนี้ลืมได้ยังไง!!!
ต้องล่อมันไปทางอื่น
ทาเคชิ:จริงด้วย!
คุณซาเอโกะครับพวกนี้มันมองไม่เห็นพวกเรา ล่อมันไปที่อื่นมันจะตามเสียงเรามา
เป็นอย่างว่าซาเอโกะทำตามอย่างว่าง่าย
เเน่นอนสิ่งที่เกิดขึ้นได้ผล
เเต่...
ไม่ร้อยเปอร์เซ็นหลอกที่ตามไปเเค่บางส่วนเท่านนั้นพวกมันมาทางฉันอีกจำนวนเเต่ถึงอย่างไรก็เทอะฝั่งเราไม่มีอาวุธเเล้วนะ
เพราะทาเคชิเอาไปด้วยสิ
นี้ฉันต้องตายที่นี้หรอ มาม่า?
ปัง!!! ฟืดดดด
เอะเสียงปืนดังมาจากข้างหลังใกล้ๆ ฉันต้องหันไปดู
ซายะ:มาม่า!!!!
มาม่ากับเหล่าทหารของคุณพ่อ!!!
หลังจากช่วยเด็กได้เเล้วเช่าวันต่อมา ผมได้เล่าที่มาของเด็กคนนั้น เฮ้อ.... เหนื่อยมากเลยนะรู้ไหม
เด็กคนนั้นชื่อ มาเรซาโกะ อาลิส อายุราวๆ7ขวบได้
เเละตอนนี้พวกเราเดินทางด้วยรถถังของเพื่องคุณชิซึกะ
พร้อมสะเบียงเเละอาวุธ เเต่ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าตั้งเเต่เดินทางมานี้ผมยังไม่เห็นพวกมัน เลยสักตัวมันจะสะดวกไปไหม
ตอนนี้ผมนั่งอยู่กับเรย์เพียง2คนอยู่ข้างหลังรถ เรานั่งคุยกันเเละมองท้องฟ้าที่สวยงาม
เรย์:เชื่อไหมนายนะมีสิ่งที่ฉันชอบด้วย
ทาเคชิ:อืม.. บอกฉันได้ไหมว่าเทอหมายถึงอะไร
เรย์:ตอนนที่นายช่วยฉันช่วยทุกคน นายดูดีมากหน้าของนายในตอนนั้...
เอียด!!
กรี้ดดดด
รถถูกเบรกไว้เเละถอยหลังโดยคุญชิซึกะ ส่วนเสียงกรีดเป็นของเรย์เพราะการเบรคเมื่อกี้นี้ทำให้พวกเราเกือบตกจากรถ
เเล้วผมหันไปสนใจด้านหน้า อ้ะ!! พวกมันมายากไหนตอนนี้พวกเราขับรถวนกลับเพื่อไปทางที่ไม่มีพวกมัน
เเละขับด้วยความเร็วมากบ้านของซายะก็อยู่ไม่ไกลเเล้วด้วย
เเละรถต้องถูกเบรคกะทันหันเพราะข้างหน้าเป็นกับดัก เป็นรวดไฟฟ้าคงทำไว้สำหรับซอมบี้ เเน่หละตอนนี้พวกเราอยู่ทางตันพวกมันก็มาจากไหนก็ไม่รู้
ตอนนี้ทุกคนช่วยกันต่อสู้เเต่เป็นผมกับคุณซาเอโกะเท่านนั้นที่จะปกป้องรถไว้ เพราะเรย์ตกจากรถจนเทอจุกเเละลุกขึ้นเองไม่ได้เเละนอนกองไว้ส่วนโคตะอยู่บนหลังคารถเพื่อยิงสะกัดไม่ไห้เรย์โดนทำลาย เรย์อยู่ด้านหลังเรา ซึ่งห่างไม่มาก
พวกเราสู้กับมันมานเเล้วจำนวนไม่ลดเลย
ข่าวร้ายกว่านั้นกะสุนของโคตะน่ะหมดเเล้วเเละผมเองเพอทำกระสุนตกไปที่พวกมันตอนนี้คงใช้ด้ามปืนเเทนไม้เบสบอลเเล้ว
ส่วนซากะที่นั่งอยู่บนรถซึ่งนั่งดูอยู่เหมือนจะรับเหตุการนี้ไม่ได้จึงลงมาจากรถ
....
ผมอยู่ด้านบนตอนนี้มีเเค่โคตะเเละผมเท่านนั้นส่วนด้านล่างเงียบไปเเล้วคงจะพักผ่อนน่ะ
ส่วนผมเเละโคตะยังคง ตื่นเต้นกับการใช้ปืนอยู่เลย
เคยจับปืนครั้งเเรกนี้น้าาาา
ปืนนี้ผมไม่เข้าใจวิธีการใช่เท่าไร เเต่โคตะอธิบายละเอียดยิบเลย ผมกับโคตะ ออกมานั่งนอกระเบียงเพื่อดู ฝูงผีดิบที่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ตอนนี้เมืองนี้เต็มไปด้วยซอมบี้
มีคนที่ไม่ออกจากบ้านเท่านนั้นที่อยู่รอดจนถึงตอนนี้ ผมเห็นภาพนนี้เเล้วรู้สึก เหงาๆข้างในใจจัง อีกทั้งยังผมยังเห็นคนที่ กำลังโดนกัด เเละขอความช่วยเหลือเเต่ไม่มีไครช่วยได้หลอก. ผมเองซึงยื่นดูอยู่ไปช่วยเขาไม่ได้หลอก
เเต่ผมรู้สึกว่ามีคนที่ผมสนใจอยู่อีกฝั่งนึง
เป็นพ่อกับลูกผู้หญิงตัวเล็กๆ
อืม... พ่อของเด็กคนนั้น. ผมคงต้องไปเเล้วเพราะมีเด็กด้วย
โคตะจะอยู่ที่ระเบียงเพื่อเล็งหัวยิงซอมบี้เพื่อช่วยสะกัดผมตอนขับรถไปช่วยพวกนั้น เเละไม่ลืมที่จะพกอาวุธไปด้วย
โคตะยิงปืนด้วยความสำนาญมากเลย เเต่ไม่ได้ช่วยลดจำนวนลงเลย
ผมตัดสินใจ. จอดรถไว้ตรงนี้เเละเข้าไปช่วยเด็ก
อ้ะ...
พ่อเด็กคนนั้นโดนกัดงึยยย
เเต่...
ยากกกก
ผมเอาค้อนทุบหัวมันเพื่อช่วยเด็กคนนั่นเเละเหมือนจะสำเร็จเเล้ว
เเต่พวกมันเข้ามาเต็มเลยผมคงออกจากที่นี้ไม่ได้
ทำไงดีละพวกมันล้อมเเล้วนะ. โคตะจะเอายังไงดี
เอะรั่วใช้ผมข้ามรั่วก็ได้นิ
ผมให้เด็กคนนั้นขี้หลังเเละผมออกมาจากตรงนั้นได้สำเร็จโดยไม่มีไครตามมา
หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จหนังตาหย่อน
ฉันเห็นทาเคชิหยิบปืน จากกองปืนนั้นเป็นลูกซองรึป่าวนะเคยได้ยิน มาอย่างนั้นน่ะ. ส่วนฉันเองก็ไม่น้อยหน้าเลือกหยิบปืนที่เป็น ปืนยาวคล้ายของทาเคชิเเหละ. เเต่ฉันมีปลายมีมีดเหมือนหอกเลย
ส่วนของโคตะไม่น้อยหน้าเป็นยิงไกล รู้เเค่นี้หละ
(ไม่ค่อยรู้สักเท่าเลย)
ดูเหมือนโคตะน่ะจะรู้จักมากเลยน่ะกับพวกอาวุธเนี่ย. เพราะเขาอธิบายรายละเอียดการใช้ได้อย่างรวดเร็วราวกับเคยใช้มาก่อน
คงต้องขอยืมเพื่อนของชิซึกะหน่อยเเล้ว
เเละทุกคนต่างยายไปนอนเเล้วดูเมืองผู้หญิงจะได้นอนห้องนั่งเล่นส่วนพวกทาเคชินอนชั้นบน
ฟังดูขี้โกงนะเเต่เตียงมันสำหรับสองคนนี้หนะ
หลังจากนั้นชั้นก็ไม่รู้สึกตัวคงเป็นเพราะความเหนื่อยที่เดินทางทั้งวันเลย (=__=)zzZZ...
เเละขอจบการเล่าเเต่เพียงเท่านี้ คร่อกกกก
นี้หละบ้านของฉัน. หลังใหญ่มี3ชั้นพร้อมที่จอดรถ. รั่วทำมาจากกระเบื้องลายหินอย่างหรู ในตัวบ้านมีห้องน้ำสามสามรถเเยกผู้หญิ่งผู้ชายได้เลย
หลังจาก เข้ามาในบ้านฉันทุกคนต่างทำหน้าตกใจ(>[]+ )บ้านน่าอยูละสิ ใช่บ้านนี้เป็นเพื่อนของฉัน. ฉัันไม่รู้ว่าที่นี้มีอะไรบ้านน่ะนะ
ทุกคนเเยกย้ายกันไปอาบน้ำส่วนซาเอโก. อาสาไปทำข้าวกล้อง
ซายะ เรย์ เเละฉัน ไปเเช่น้ำร้อนในห้องอาบน้ำเเละไม่รู้พวกผู้ชายที่อยู่ด้านทำอะไรกันอยู่
(โคตะ)
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมจัดการรื้อห้องเล่นๆไม่คิดว่าจะเจอของดีเลยอ้ะ เป็นพวกอาวุธของพวกนี้คงมีความจำเป็นมาก
หลังจากที่ดีใจเจอของดี
ผมเอาของพวกนี้ไปให้ทาเคชิดูเล่นๆ
(0[]0) นี้เป็นหน้าของทาเคชิตอนเห็นของ
ทาเคชิ:เพื่อนของของคุณชิซึกะเป็นไครกันเเน่
โคตะ:นั้นสิครับ ปกติคนทั่วไปห้าม เก็บอาวุธไว้ในบ้านนะครับ
หลังจากที่คุยกันสักพักผมกับทาเคชิลงไปด้านล่างเพื่อถามคำถามที่สงสัย
ชิซึกะ:น่าจะเป็นตำรวจละมั่งจะ ฉันเองเเค่รู้จักเขาในฐานะเพื่อนเท่านั้น
ทุกคนทำหน้าตกใจ
เเละต้องหยุดสงัก. เพราะดูเหมือนคุณซาเอโกะจะทำอาหารเสร็จเเล้ว หิวจะเเย่หนะ
ไปกินข้าวเย็นดีกว่าาาา...
นิๆๆๆ ชั้นดีใจมากที่เจอทุกคนตอนนี้ก็ครบเเล้วสินะฉันคิดอะไรอีกอย่างออกด้วยหละ
ชิซึกะ:เอ๋ทุกคน ไปบ้านเพื่อนฉันไหมอยุ่ไม่ไกลไม่ใกลเท่าไหล่หรอกที่นั้นนะมี ที่นั้นมีห้องน้ำด้วยอาหารก็มีด้วยนะ
ซายะ:บ้านเพื่อนหรือบ้านเเฟนค่ะ
ชิซึกะ:ม...ไม่ใช้หรอกจะ ตอนนี้เพื่อนของฉันอยู่ที่ต่างประเทศนะ
เล่นอะไรกันตกใจหมดเลย
ตอนนี้ว่างเเผนที่ ทาเคชิจะไปส่งพวกเราอย่างไร
เพราะมีรถเเค่ขันเดีนวเอง
เลยกะว่าจะไปส่งฉันที่บ้านก่อนเเล้วตามด้วยคนอื่นๆๆ
ตอนนี้ก้จะมืดเเล้วกลับบ้านไปอาบน้ำ เเละพักผ่อนสะทีง่วงจังเลยนะตอนนี้เหนียวตัวมากเลยด่วย
ดูจากทุกคนในวันนี่ก็คงคิดเเบบฉันไม่มากก็น้อยหละ
เเละคิดเเผนที่จะไปหาเเม่ของซายะที่กลางเมืองอีกครั้งเเล้วกัน ....
ดูเหมือนคุณซาเอโกะคนเดียวคงไม่ไหวเพราะดูจำนวนพวกนี้มันมากขึ้นเลื่อยๆ หนีไปไหนก็ไม่ได้เเล้วสิ
ทำไงดีคิดไม่ออกเลย
เอียดดดดดด
เสียงรถ!มีคนมาช่วยเราเเล้วหรอ ดีใจจัง
เเต่ว่าาา นั้นมันทาเคชิกับเรย์นี้น่าาา มาจริงๆด้วย
ชั้นซึ่งดูอยู่เห็นทาเคชิโยนของบางอย่างให้โคตะ โคตะรับมันไว้ด้วยความชำนาย
โคตะ:นี้มันM-12นี้น่า
ปังๆๆๆๆ
โคตะ:555555+ แม่นจริงๆ
ทาเคชิไปหาซาเอโกะเเละไปพามาหาพวกเรา
โคตะจัดการพวกนั้นเเละยิ่งมันจนเรียบเลย
พวกเราเจอกันอีกครั้งเเละเเสดงความดีใจออกมาเรย์ เล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟัง
ซายะ:ชั้นทนนิสัยนยไม่ไหวเเล้วนะ
โคตะเราลงจากรถเทอะ
ตอนนี้พวกเราอยู่ในตัวเมืองเเล้วเเตพบว่ารถติดหนักมากเเล้วคิดว่าวันนี้คงไปตามนัดของทาเคชิไม่ทัน
ฉันตัดสินใจที่จะ ลงจากรถเพื่อออกไปไปหาเขาเเละออกจากตาบ้านี้ รำคาญชะมัด
เเต่...
ชิโด:นี้คิดจะทิ้งพวกเราหรอ กับเด็กนักเรียนนี้น่ะ
โคตะ:นินายนะ เคยทำให้ชั้นอับอาย ชั้นต้องทนเสี่ยงหัวเราะ ของคนอื่น เพราะนายเเละชันรอๆๆๆ รอวันนี้มานาน ถ้าเเกไมอยากตายอยู่ตรงนั้นไม่ต้องตามมา
ทุกคนที่ที่มากับซายะเดินออกมาเเต่นักเรียนทั่วไปยังหลงไหลกับอาจารย์เเละนั่งอยู่บนรถต่อไป
เเต่เมื่อทั้งสี่ลงมาจากรถก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนเป็นๆฆ่ากันเอง
ซาเอโกะ:เรไปทางั้นดีกว่าเหมือนทางนั้นจะไปไม่ได้เเล้ว
ทุกครตกลงทำอย่างที่เทอว่าเเล้วมาถึงใต้สะพานตามเป้าเเต่คงคดไม่ึงสินะว่าข้างนอกนนี้มีซอมบี้อยู่ ซวยจริงๆๆ
โคตะกับซาเอโกะเท่านั้นที่ต่สู่ได้ฉันกับชิวึกะ ได้เเต่ยืนมอง
เเละเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
โคตะ:คุณซาเอโกะครับ ตะปูหมดเเล้ว
ซาเอโกะ:ชั้นให้ยืมดาบไหมหละ
โคตะ:ตัวต่อตัวผมไม่ไหวหลอกครับ
ซาเอโกะ:ชั้นต้องลุยคนเดียวเเล้วหละ
เรย์:นายจะลงมาทำไม
ทาเคชิ:ไครจะไปทิ้งเพื่อนอย่างเทอได้เล่า
เรย์: ชั้นไม่ชอบหน้าหมอนั้นนิ
ทั้งสองคนเดินไปเลื่อยๆ ทาเคชิเห็นร้านไ
ขายถร้านหนึง ตัดสินใจไปขโมยมา ก็มันคงไม่มีไครมาเอาเเล้วนี้คนส่วนใหญก็ถูกกัดเเล้วนิ
ชั้นเเละเขาเอารถมาได้สำเร็จ
เเละมุ่งห้าไปที่ตัวเมืองเพื่อไปหาทุกคน
ทางผ่านสะพานลอย เรย์เห็นเรื่องบิน เเละตะดกนขอความช่วยเหลือ
เเต่ไมมีวี่เเววว่าจะมีคนมาช่วยเเลว
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ทาเคชิไกลถึงตัวเมืองเเล้ว
เห็นรถตำรวจด้วย
เรย์อาสาที่จะไปดู
เเต่สายไปเเล้ว ตำรวจนั้ตาไปเเล้ว
เรย์เห็นบ้างอย่างจึงหยิบมาด้วย
เรย์:นี้ ทาเคชิ ฉันเจอนี้ด้วย
สิ่งที่เทอเอามาเป็นปืนพกเเบบมีกระสูน เเละเจออย่างอื่นที่น่าจะใช้ได้มานิดหน่อย
เรย์:นายพอจะใช้ของพวกนั้นเป็นบ้างไหม
ทาเคชิ:คงจะเหมือนในหนังมั่งใช้ไม่ป็นหลอกเอาไปด้วยเเล้วกัน
ทั้งสองออกเดินทางอีกครั้ง
เเละทาเคชิพบกับปั๊มน้ำมัน เเละเข้าไปเพื่อจะเติมน้ำมันรถ
พร้อมกับเจอร้านสะดวกซื้อ เพื่อหาของกิน เเต่ไม่มีคนขายหลอก
ซายะ:นิเจ้า นายไปเรียนยิงปืนมาหรอ นายรู้ตัวไหมนายนะยิงเเม่นมากเลย
โคตะ:จู่ก็อยากรู้เรื่องขอผม
ซายะ:ชั้นหาเพื่อนคุย นายจะนั่งอยู่เงียบๆเเบบนี้ไปอีกจนถึงตัวเมืองเลยรึไง
โคตะ:อ่อครับ ตอนผมอยู่อเมริกา พอของผม เคยให้เรียนยิงปืนโดยสอนการใช้ปืน
โคตะ:ผมเคยไปเเข่ง ด้วยเเล้วได้เหรียญมาด้วยครับ เเข่งเเล้วพ่อก็พาผมกลับมาที่ญี่ป่นอีกครั้ง
ผมจึงชอดูการ์ตูนมากโดยเฉพาะ เกี่ยวกับปืน
ซายะ:ถ้านายไปบ้านชั้นเเม่ชั้นนะมีปืนเพียบเลย นายรู้ไหมพ่อชั้นน่ะ เป็นถึงนายกเลยนะ
โคตะ:ครับผมเคยได้ยินมาบ้าง
ซายะ:ต่อไปต้องไปบ้านชั้นน่ะ หมอ
ชิซึกะ:จ้ะอยู่ไกล้ตัวเมืองสินะ
ชิโด:เเหม่ มีความสุขกันจังนะ
ชิโดเดินมาขัดความสุขของทุกคนที่อยู่บนรถ เเละฉีกยิ้มที่น่าเกลียด
หมอนี้ท้าอยู่บนรถนานเกินไปต้องทำให้ชั้น จิตรป่วนเเน่ๆชั้นจะนั่งอยู่เียบๆเเบบจนถึงที่บ้านคงกะไรอยู่หลอก
โคตะเองก็คงไม่ชอบหน้าหมอนั้นเหมือนกัน
ทำไมไม่ฆ่ามันทิ้งเลยนะ
เอาเทอะนี้ก็คงไม่นานนักหลอก
เรย์:เราจะไปที่ไหนกัน
ซาเอโกะ:คงต้องไปตัวเมืองเเล้วหละ ไปหาพ่อเเม่ของพวกเธอ
นักเรียน:อะไรไม่ยุติธรรมเลย ทำไม่ไม่ไปเเอบที่รเนสะดวกซื้อหละ
ชิซึกะ:ท้าปัญหาเยอะมาก นักก็ลงไปเลย
นักรียน:เเต่ชั้นไม่ชอบขี้หน้าหมอนี้นนี้นา
เขาช้ไปที่หน้าของทาเคชิ
ทาเคชิ:อะไรแันไปทะอะไรให้นาย
หย่อยยยยย เเก
ปึก
เรย์:อย่ามาเเตะ ทาเคชินะ
ชิโด:เเม้ดูเข้ากันจังเลยนะ
ปึก เรย์เดินลงมาจากรถด้วยความไม่พอใจ
ทาเคชิ:เทอจะไปไหนอ้ะ
เรย์:ชั้นเองก็ไม่ชอบหน้าหมอนั้นเหมือนกัน
ทาเคชิ:ไปลงที่กลางเมืองก็ได้นิ
เรย์กับทาเคชิลงจากรถไป เเละบอกกับอาจารย์ว่าไปเจอกันที่กลางมฃเมืองตอนเที่ยงคืนไปเจอกันในวันใหม่
เเละชิโดว่างเเผนว่าจะให้ตัวเองเป็นผู้ดูเเลหรือเป็นหะวหน้า เอง
ชิโด้:อืมมมม...ถึงจะขอความช่วยเหลือได้เเล้วเเต่ไม่รูจะไปถึงรถได้รึป่าวนะ
ชิโด้พยายาม บอกให้นักเรียนไปขึ้นรถ
เเละมีนักเรียนคนหนึงมึงมาพร้อมกับหนังสือ เเล้วข้อเท้าพริก
อั้กกก อาจารย์ข้อเท้าผมพริกครับ ช่วยด้วย
ชิโด้:งั้นหรอ คนไร้ความสามาถรก็สมควรตายได้เเล้วหละ
ชิโดฉีกยิ้มเเละถีบหน้าเด็กนักเรียนคนนั้นเเล้วหนีไป
ปล่อยให้นักเรียนคนนั้นดดนกันเเละปล่อยทิ้ไว้เช่นนั้น
ชิโดเดินมาถึงที่รถ
เเละเห็นหน้าเรย์พร้อมกับยิ้มให้เเบบมิตร
ทาเคชิเป็นเฝ้าประตูให้ทุกคนขึ้นรถไป
ชิซึกะ:พร้อมเเล้วนะทุกคน
ทเคชิ:ชนมันเลยไม่ได้หรอ
ซายะ:ไม่ได้หลอกถ้าชนรถเเบบนี้อาจจะคว่ำก้ได้ อันตรายนะขอบอก
ชิซึกะตัดใจชนพวกนั้นไปเเละท่องอย่ในใจว่าพวกมันไม่ใช้คนอีกต่อไป
เเละนักเรียนที่อยู่ภายในโรงเรียนบางส่วนโดนกินไปเพราะความสุมสรามของตัวเอง
ทุกคนพากันออกมาจากฝูซอมบี้กลุ่มนั้นเเละเจอกับ....
มิตะ:นี้ทายะ ทำอะไรสักอย่างสิ
ทายะ:เดียวสิ
มีกลุ่มนักเรียนที่รอดเหลือ กลุ่มของทาเคชิที่พึ่งมาเห็นได้ไห้ความช่วยเหลือ
เเละพากันไปที่รถเพราะนักเรียนกลุ่มใหม่ไม่มีไครโดนกัดสักคน
ชิซึกะ:กุญเเจรถอยู่ไหนนะ
เทอพยายามหากุญเเจรถจาก ตอนนั้นมีนักเรียนอีกกลุ่มที่ไม่ใช้กลุ่มที่ตามมาเเต่ตอนนี้มีอาจารย์อีกคนมาด้วย อาจารย์ชิโด
เรย์:ไม่ๆๆอย่าให้มันมา
ทาเคชิ:เดียวชั้นจะไปช่วยคนพวกนั้น
เรย์:ไม่...นายไม่เข้าใจ อย่าไปช่วยมัน
ทาเคชิ:พวกเราตองช่วยกันนะ
ทาเคชิได้ช่วยทุกคนเเต่ยังต้องผ่านอุปสรรค์ไปก่อน
เหตุการเมื่อกี้นี้
ฉันเพอตะดกนเสียงดังจนอนนี้มีฝุงวอมบี้มากจนทำอะไรไม่ถูก
โคตะ:ลูกตะปูหมดเเล้วครับ ช่วยหยิบให้หน่อย
ซายะ:นายมิสิธทอะไรมาสั่งฉัน
โคตะ:เเต่มันอยู่ข้างหลัง เะอเเล้วนะ
ซายะ:กรี้ดดดดดด
ซายะล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความตรงใจ ผีดิบนั้นเดินมาที่เธอ
ซายะ:ออกไปสะ ออกไป
ซายะโยนของที่อยู่เเถวๆนั้นเเต่ไม่ได้ผล...
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย นั้นมัน ปืน เเกๆๆๆตายยยย
ปังๆๆๆๆ
ฮึก
โคตะ:คุณซายะ มันมากันเต็มเลยยย
ซาเอโกะ:เดียวฉันจัดการทางซ้ายเอง
เรย์:ฉันตัวขวา
ทั้งสองคนโชว์ ความสามรถกับการต่อสู่
เเละจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย
โคตะ:รอดเเล้วสินะครับ
ทุกคนเเนะนะตัวเองเเละพยยามออกจากที่นี้อีกครั้ง
ฉันเพอตะดกนเสียงดังจนอนนี้มีฝุงวอมบี้มากจนทำอะไรไม่ถูก
โคตะ:ลูกตะปูหมดเเล้วครับ ช่วยหยิบให้หน่อย
ซายะ:นายมิสิธทอะไรมาสั่งฉัน
โคตะ:เเต่มันอยู่ข้างหลัง เะอเเล้วนะ
ซายะ:กรี้ดดดดดด
ซายะล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความตรงใจ ผีดิบนั้นเดินมาที่เธอ
ซายะ:ออกไปสะ ออกไป
ซายะโยนของที่อยู่เเถวๆนั้นเเต่ไม่ได้ผล...
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย นั้นมัน ปืน เเกๆๆๆตายยยย
ปังๆๆๆๆ
ฮึก
โคตะ:คุณซายะ มันมากันเต็มเลยยย
ซาเอโกะ:เดียวฉันจัดการทางซ้ายเอง
เรย์:ฉันตัวขวา
ทั้งสองคนโชว์ ความสามรถกับการต่อสู่
เเละจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดาย
โคตะ:รอดเเล้วสินะครับ
ทุกคนเเนะนะตัวเองเเละพยยามออกจากที่นี้อีกครั้ง
ฉันลืมตาตืนพบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาล. ฉันมาทำอะไรที่นี้นะอ่อก็ฉันเป็นหมอนิเอ๋เสื้อฉันเปลื่อนเลือดด้วยหละ
เธอได้ยินเสีบงเอะอ่ะอยู่ข้างหลัง
นักเรียน:ขอโทษนะ! นี้
นักเรียนคนหนึงใช้ไม้ทุบเพื่อนตัวเอง
อ้อฉันจำได้เเล้วนักเรียนคนนั้นพาเพื่อนที่ถูกไครกัดมาที่ห้องนี้น้าต้องหายาหน่อยเเล้ว
เธอหายาที่ตูเก็บอย่าอย่างว่องไว่
นักเรียน:หมอครับ! จะทำอะไรหนะ?
ชิซึกะ:จะหายามาล้างเเพลน้ะจ้ะ(^[]^)
นักเรียน:เขาตายเเล้วหละครับ(ToT)
ชิซึกะ:จะหายามาล้างเเพลน้ะจ้ะ(^[]^)
นักเรียน:เขาตายเเล้วหละครับ(ToT)
ตอนนั้นมีซอมบี้เดินเข้ามาในห้อง
นักเรียนชาย. หันไปเห็นจึงบอกให้หมอรีบหนีไป
นักเรียนชาย. หันไปเห็นจึงบอกให้หมอรีบหนีไป
เเละเด็กนักเรียนคนนั้นพยายามต่อต้านซึ่งกำลังจะถูกกัดเเละมีซอมบี้จะนวนมากกำลังเดินเข้ามา
ชิซึกะ:เธอชื่อ อะไรหรอ?
นักเรียน:อะไรนะครับ อัก
มีนักเรียนคนหนึ่งหน้าตาจืดมาดถือดาบมาฟาดผีดิบที่กันเด็กคนนั้นอยู่
ซาเอโกะ:เธอชื่อ อะไรหรอ ฉันชื่อ บูซึจิมะ ซาเอโกะ อยู่ชั้น ม.5
นักเรียน:ช...ชื่อฮิโดงามิ คิริตะ ครับ
ซาเอโกะ:เธอมีความสามารถในการปกป้องคุณหมอเธอทำหน้าที่ได้ดีที่สุดเเล้ว เเต่เธอคงไม่อยากให้พ่อเเม่พี่น้องของเธอเห็นเธอเดินไปมาเเบบไร้วิญญาณสินิ
คิริตะยิ้มเเบบเหนื่อยเเละสลบไปด้วยดาบของซาเอโกะ
ซาเอโกะพาคุณออกจากที่นั้นดดยเร็วพร้อมกับยาที่ชิซึกะเตรียมไว้
ชิซึกะ:เด็กคนเมื่อกี้...ว่าเเต่เธอจะไปไหนต่อ
คงต้องออกไปจากที่นี้
กรีีดดดดดดดดดดดด
ซาเอโกะ:เสียงมาจากทางนั้นนิ
ชิวึกะ:เอะ กระดปร่งตัวนี้มัน
ซาเอโกะชีกกระโปร่งของชิซึกะเพื่อทำให้วิ่งงายขึ้น
ณ ตึกโรงอาหาร
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยผู้หญิงอย่างฉันต้องมาวิ่งหนีคนประหลาดกับเจ้าอ้วนโอตาคุนี้นี้มันฝันร้ายยย
ซายะ:นิ! นายมีวิธีที่จะออกไปจากที่โรงเรียนนี้ไหม
โคตะ:ก็ต้องไปที่ห้องพักครูสิครับอย่างน้อยอาจา...
ซายะ:นาจะบ้าหรอ! ต่อให้เป็นอาจารย๚ฝ์คนพวกนั้นก็ช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกนายลองหันไปดูพวกที่ไปที่ห้อพักครูสิ
โคตะ:( - .. -)ขวับ!
โคตะ:ก็ต้องไปที่ห้องพักครูสิครับอย่างน้อยอาจา...
ซายะ:นาจะบ้าหรอ! ต่อให้เป็นอาจารย๚ฝ์คนพวกนั้นก็ช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกนายลองหันไปดูพวกที่ไปที่ห้อพักครูสิ
โคตะ:( - .. -)ขวับ!
มีนักเรียนที่พยยามขอความช่วยเหลือจากอาจารย์โดนคนพวกนั้นกัดตายซายะตกลงจะไปที่ห้องเก็บของเพื่อหาวิธีเอาตัวรอดกับโคตะ
เเละมาถึงห้องเก็บของ
ซายะ:นินายนะชอบดูอนิเมะเกี่ยวกับปืนกับพวกฆาตกรสินะ. พอจะรู้วิธีการใช้ของพวกนี้ไหมละ
โคตะ:( . _. )//มอง
โคตะ:( . _. )//มอง
โคตะเลือกปืนอัดตะปูขึ้นมาเเละบ่นอะไรบ้างอย่าง
โคตะ:อื้มปืน. ใช้ตะปูเป็นกระสูนเเจ่มมม
ซายะ:(-[]- +)!! เเล้วมันใช้เวลาเพ้อไหมย้ะ!!
ซายะ:(-[]- +)!! เเล้วมันใช้เวลาเพ้อไหมย้ะ!!
ตึก! มีคนพยายามพังประตูเข้ามาซายะตกหันไปมองโคตะซึ่งกับลังดีใจที่เห็นปืนอัดตะปู(เจอเงินอยู่ในนั้นหรอ? )
ซายะ:เจ้า
! นายทำอะไรสักอย่างสิ!!!
! นายทำอะไรสักอย่างสิ!!!
โคตะหักดินสอที่วางอยู่เเถวนั้นหาผ้าเทบมาพันกับปืนเพื่อใช้เป็นศร. ซายะพยายามหาลูกตะปูเเต่...
พลางงง! มีฝูงผีดิบจำนวนมากเข้ามาในห้อง
ซายะ:นิ! เจ้าอ้วนน! ทำอะไรสักอย่างสิ!
โคตะเล็งปืนไปที่หัวพวกนั้นเเละยิ่งไปอย่างชำนาญลดจำนวนพวกมันได้มากเเลนะทั้งสองตัดสินใจวิ่งออกจากห้อง
พอกำลังออกจากอาคารต้องหยุดชะงักกำฝูงซอมบี้ซายะเกิดความคิดในหัว
เอะ! พวกมันร่างกายเน่าเหม็นขนาดนั้นอย่างน้อยน่าจะมีอวัยวะที่ใช้การบ้างไม่ได้สินะ
เธอใช้ผ้าเช็ดมือชุบกับน้ำจากก๊อกน้ำเเถวนั้นเเละปาไปที่ตู้เก็บของที่อยู่ห่างจากเธอพอสมควร
พึก!!
โคตะ:ทำอะไรน่ะครับนั้น?
ซายะ:ชู!!!!!
ซายะ:ชู!!!!!
ซอมบี้ที่อยู่เเถวนั้นเดินชนตูที่ซายะปาผ้าไปโดน
ซายะ:เห็นไหม? พวกมันมองไม่เห็นเเต่ใช้หูฟัง. ฉันอาจจะบอกว่ามันมองไม่เห็นพวกเรา
โคตะ:(=[]= ) โห้!!!
ซายะ:นั้นสินะ! ก็ฉันเป็นนักเรียนดีเด่นนี้น้ะ! (^ w ^)
โคตะ:(=[]= ) โห้!!!
ซายะ:นั้นสินะ! ก็ฉันเป็นนักเรียนดีเด่นนี้น้ะ! (^ w ^)
ตอนนี้เมืองดูวุ่นวาย ขาดว่าน่าจะมาจากเชื้อบ้าๆนี้
คิโตะรู้สึกร้อนมากๆเรย์ซึ่งมองดูอยู่จึงถาม
เรย์:คิโตะนายไหวรึป่าว
คิโตะ:ไม่! ทาเคชิฉันขออะไรนายหน่อยได้ไหม?
ทาเคชิ:อะไร
คิโตะ:นายโยนฉันลงไปจากตึกนี้ได้ไหม? ฉันไมอยากเป็นพวกเดียวกับพวกมัน
เรย์:นายจะบ้าหรอ!!!
เรย์พูดเสียงดังมากด้วยอารมณ์ไม่พอใจที่คิโตะพูดสิ่งที่เขารับไม่ได้
เรย์:นายต้องอยุ่กับฉัน!!
คิโตะกะอักเลือดออกมาเเละสลบไป...
เรย์:อะไร?
ทาเคชิ:เรย์... ถอยออกมา
เรย์:ไม่! คิโตะมีพลังวิเศษไม่เป็นเหมือนเจ้าพวกนั้นหลอก!
คิโตะลงขึ้นมาจากการสลบเมื่อครู่เเละลุกขึ้นยื่นเหมื่อนคนหมดเเรง
เรย์:เห็นไหมคิโตะยังไม่ตายยย(TuT)
คิโตะ: .....
ทาเคชิ:เรย์! ออกมานะ!
เรย์:อะไรของนาย!!! ไม่เข้าใจรึไง!?!
คิโตะในร่างไร้วิญญาณดึงเเขนเรย์ไปเเละกำลังจะกัดเเต่
ทาเคชิฟาดคิโตะเเรงๆๆสุดเหวียงทำให้ร่างของคิโตะตกลงไปกองกับพื้น
ทาเคชิ:เชื่อเทอะเขาตายไปเเล้ว
เรย์:.......
ตอนนั้นทั้งสองคนได้ยินเสียงเเปลกๆดังจากด้านหลัง
มีฝูงซอมบี้ที่ใส่ชุดนักเรียนเดินขึ้มมาจำนวนมากตอนนั้นทาเคชิรีบวิ่งไปที่เรย์
จากเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นมานักเรียนออกมามากคิิโตะบอกับทาเคชิเเละเรย์
คิโตะ:ไปทางนี้ทางนั้นน่าจะมีคนอยู่เยอะ
เรย์:อือ!!!
คิโตะ:ไปทางนี้ทางนั้นน่าจะมีคนอยู่เยอะ
เรย์:อือ!!!
ทั้งสามคนวิ่งออกมาจากตึกเเละเจอกับอาจารย์คนหนึ่งที่สอนภาษาอังกฤษ
เขาเดินมาที่เรย์อย่างเชื่องช้า
เขาเดินมาที่เรย์อย่างเชื่องช้า
เรย์:อาจารย์ค่ะ! รีบหนีเร็ว
คิโตะ:เรย์นั้นมันไม่ใช้คนเเล้ว
เรย์:!!!
ทาเคชิ:นี้สินะที่เขาว่าตายไปเเล้วเเต่ยังขยับตัวได้
คิโตะ:เอาไม้นั้นเเทงมัรเลยมันตายเเล้ว
คิโตะ:เรย์นั้นมันไม่ใช้คนเเล้ว
เรย์:!!!
ทาเคชิ:นี้สินะที่เขาว่าตายไปเเล้วเเต่ยังขยับตัวได้
คิโตะ:เอาไม้นั้นเเทงมัรเลยมันตายเเล้ว
อาจารย์บีบคอเรย์ไว้เเต่เรย์พยายามขัดขื่นเเละเรย์เกิดอารมณ์โมโห้
เรย์:อย่ามาดูถูกนะพ่อของฉันเป็นตำรวจนะ!!!
เรย์เสียบหอกไปที่หัวใจของอาจารย์...
เเต่อาจารย์ยังขยับได้เเละพยายามจะจับเรย์อีกครั้ง
เเต่อาจารย์ยังขยับได้เเละพยายามจะจับเรย์อีกครั้ง
เรย์:อะไรกัน! นี้เเทงโดนหัวใจเเล้วนะ!
คิโตะช่วนฉันด้วย
คิโตะช่วนฉันด้วย
ทันใดนั้นคิโตะใช้วิชารัดคออาจารย์ไว้เพื่อไม่ให้จับเรย์ได้เเต่จู่อาจารย์สามารถหักคอตัวเองเพื่อหันมาด้านหลัง
คิโตะ:อะไรทำไมเเรงมันเยอะเเบบนี้ว่ะ!!!
อาจารย์กัดเเขนคิโตะ!
เรย์:ไม่นะ!!! นี้เเนะ!!! ทาเคชินายเป็นผู้ชายไม่ใช้หรอทำอะไรสักอย่างสิ
เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเสียใจที่เห็นคนรักตัวเองถูกกัด
ทาเคชิ:อืิ!!! ย้ากกกกก
ทาเคชิเอาไม้เบสบอลไปฟาดหัวอาจารย์จนสลบไป
คิโตะ:เเรงมันเยอะชะมัด
เรย์:นายจะตายรึป่าว(ToT)?
คิโตะ:ไม่หลอกเราต้องรีบออกจากที่หนี
เรย์:นายจะตายรึป่าว(ToT)?
คิโตะ:ไม่หลอกเราต้องรีบออกจากที่หนี
เเละทั้งสามมองบรรยากาศรอบข้างถึงกับนิ่งเงียบตอนนี้ทั้งโรงเรียนมันวุ่นวายไปหมดเเละเริ่มวิ่งไปที่ด่านฟ้า
จนมาถึงข้างบนในที่สุด
จนมาถึงข้างบนในที่สุด
เรย์:ต้องโทรหาคุณพ่อเเล้ว
เรย์พยยามโทรหาคุณพ่อ
เรย์:คุณพ่อค่ะ!!
พ่อ:นี้เรย์หรอ? ฟังนะตอนนี้ในเมืองวุ่นวายมากพยายามอย่าอยู่ใกล้คนเเปลกหน้านะฮัลโล่ฟังอยู่รึป่าวเรย์!
เรย์:คุณพ่อค่ะๆๆ! คุณพ่อได้ยิรรึป่าว
พ่อ:ฮัลโล่เรย์
พ่อ:นี้เรย์หรอ? ฟังนะตอนนี้ในเมืองวุ่นวายมากพยายามอย่าอยู่ใกล้คนเเปลกหน้านะฮัลโล่ฟังอยู่รึป่าวเรย์!
เรย์:คุณพ่อค่ะๆๆ! คุณพ่อได้ยิรรึป่าว
พ่อ:ฮัลโล่เรย์
ตืดๆๆๆ
สัญญาณหายไป
ทาเคชิชี้ไปที่นอกเมือง
ทาเคชิชี้ไปที่นอกเมือง
ตึกๆๆๆๆๆ!!!
เสียงวิ่งของทาเคชิวิ่งไปที่ห้องของเรย์
ปืด!!! ทาเคชิเปิดประตูเข้าไปในห้อง
เสียงวิ่งของทาเคชิวิ่งไปที่ห้องของเรย์
ปืด!!! ทาเคชิเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ทาเคชิ:เรย์! ต้องรีบเเล้ว!
อาจารย์ที่ยื่นสอนหนังสือรับไม่ได้กับมารยาทของทาเคชิเเละตะโกนขึ้น
อาจารย์:เห้!!! หนังสือไม่เรียนยังจะก็ปัญหาอีกนะ
อาจารย์ที่ยื่นสอนหนังสือรับไม่ได้กับมารยาทของทาเคชิเเละตะโกนขึ้น
อาจารย์:เห้!!! หนังสือไม่เรียนยังจะก็ปัญหาอีกนะ
ทาเคชิไม่ฟังที่อาจารย์พูดเลยเเละดึงเเขนของเรย์ออกนอกห้องไป. เเละมีผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเรียนใกล้ๆเรย์วิ่งตามมาด้วย
เรย์:มันเกิดอะไรขึ้น
ทาเคชิ:เมื่อกี้อาจารย์สอนพละฆ่ากันเองเพราะมีคนเเปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียน
คิโตะ:ว่าไงนะนี้มันอะไรกัน!
ทาเคชิ:เเต่ตอนนี้ต้องรีบไปจากที่นี้
เรย์:เดียว! ถ้าที่นายพูดเป็นความจริงต้องหาอาวุธด้วย
คิโตะ:ฉันเป็นนักเทควันโดไม่ใช้อาวุธก็ได้
ทาเคชิ:เมื่อกี้อาจารย์สอนพละฆ่ากันเองเพราะมีคนเเปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียน
คิโตะ:ว่าไงนะนี้มันอะไรกัน!
ทาเคชิ:เเต่ตอนนี้ต้องรีบไปจากที่นี้
เรย์:เดียว! ถ้าที่นายพูดเป็นความจริงต้องหาอาวุธด้วย
คิโตะ:ฉันเป็นนักเทควันโดไม่ใช้อาวุธก็ได้
เรย์เลือกที่จะหักไม้ถูพื้นโดยที่ตรงปลายมีเหล็กเเหลมคล้ายหอกส่วนทาเคชิหยิบไม้เบสบอลที่อยู่ในตู่หนังสือเเละทั้งสามคนวิ่งไปอีกอาคารเพื่อออกจากโรวเรียนเเละ...
[[ปึก! ในตอนนี้เกิดเรื่องเเปลกประหลากฝดขึ้นภายในโรงเรียนโปรดขอให้นักเรียนอยู่]]เสียงประกาศดังขึ้น
ทาเคชิ:มาเเล้วสินะ
เรย์:พ่อฉันเป็นตำรวจต้องโทรหาพ่อฉันให้เขามาช่วย!!!
เรย์:พ่อฉันเป็นตำรวจต้องโทรหาพ่อฉันให้เขามาช่วย!!!
[[อั้กกกไม่นะช่วยด้วยยยออกไปนะฉันเจ็บนะช่วยด้วยจะตายเเล้ว. ......... ]]เสียงเงียบไป
บรรยากาศทั่วโรงเรียนตอนนี้เงียบมากทั้งอาจารย์เเละนักเรียนเกิดอาการช็อคกับเสียงเมื้อกี้.....
หนีเร็ว!!!!!!!
นักเรียนเเละอาจารย์ต่างวิ่งหนีด้วยความกลัวตอนนี้นักเรียนทุกคนวิ่งออกจากห้องบางคนล้มไม่เป็นท่าบางคนถีบกันเพื่อจะหนี
ณ โรงเรียนฟูจิมะ
ช่วงบ่ายของวันอังคารทาเคชิเลือกทำเเบบที่เขาทำคือโดดเรียนไปอยู่ด่านฟ้าเพียงลำพังเเละมักนึกถึงเรื่องตอนเด็กๆ
ทาเคชิเอ่ยปากจากใจด้วยเสียงที่ฟังดูเบื่อหน่าย''เฮ้อ... สุดท้ายก็เเค่เรื่องโกหกสินะเรย์... ''เเละหลับตาลงเพื่อจะหลับกลางวัน
เเต่เขาเหลือบไปด้านล่างที่หน้าประตูเขาเห็นผู้ชายใส่ชุดสูตกำลังำังรั่วโรงเรียน
ไม่นานนักมีอาจารย์ที่สอนพละกับภารโรงเดินมาที่หน้าประตู
ทาเคชิเอ่ยปากจากใจด้วยเสียงที่ฟังดูเบื่อหน่าย''เฮ้อ... สุดท้ายก็เเค่เรื่องโกหกสินะเรย์... ''เเละหลับตาลงเพื่อจะหลับกลางวัน
เเต่เขาเหลือบไปด้านล่างที่หน้าประตูเขาเห็นผู้ชายใส่ชุดสูตกำลังำังรั่วโรงเรียน
ไม่นานนักมีอาจารย์ที่สอนพละกับภารโรงเดินมาที่หน้าประตู
อาจารย์ชาย:เห้!!! ทำอะไรน้ะคุณ!
??????: .....
อายารย์ชาย:เดียวผมจัดการเอง!!
อาจารย์หญิง:ระวังตัวด้วยนะค่ะ
??????: .....
อายารย์ชาย:เดียวผมจัดการเอง!!
อาจารย์หญิง:ระวังตัวด้วยนะค่ะ
ทันใดนั้นอาจารย์ชายเดินเขาไปกรพชากคอดสื้อผู้ชายที่อยู่นอกรั่วด้วยความรุนเเรง
อาจารย์หญิง:เดียวนะค่ะทพรุนเเรงเกินไปรึป่าว
อาจารย์ชาย:ไม่นิครับเเค่นี้มัน. อ้ะ!! อ๊ากกกก
อาจารย์ชาย:ไม่นิครับเเค่นี้มัน. อ้ะ!! อ๊ากกกก
ผู้ชายนอกรั่วกัดเเขนอาจารย์ชายจนเดือดสาดกระเดนไปทั่วเเละเขาล้มลงไปนอนกองกับพื้นเเละนิ่งไป
อาจารย์หญิง:เป็นอะไรรึป่าวค่ะ
ภารโรง:อะไรกันเนี่ยเลือดไหลขนาดนี้เชียวเเค่โดนกัดเองนะ
ภารโรง:อะไรกันเนี่ยเลือดไหลขนาดนี้เชียวเเค่โดนกัดเองนะ
สักพักอาจารย์ชายลืมตาขึ้นมาเเววตาเปลี่ยนไปจากเดิมอาจารย์หญิงจึงลงไปนั่งดูเขาอยู่ไกล้ๆเเละเอ่ยปากว่า
อาจารย์หญิง:ดีใจจังไม่เป็นอะไรสินะค่ะ(^_^)
เเละตอนนั้นอาจารย์ชายกระชากคออาจารย์หญิงเเละกัดเธอด้วยความรุนเเรงภารโรงซึ่งมองดูอยู่ถึงกับเหงื่อตกเเละวิ่งหนีไป
ทาเคชิที่ยื่นดูอยู่บนด่านฟ้าต่างตกใจเเล้วสงสัยอารมณ์สองอย่างนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเขาตัดสินใจวิ่งไปในห้องที่เรย์เรียนอยู่
ทาเคชิที่ยื่นดูอยู่บนด่านฟ้าต่างตกใจเเล้วสงสัยอารมณ์สองอย่างนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเขาตัดสินใจวิ่งไปในห้องที่เรย์เรียนอยู่
โคมุโระ ทาเคชิ
พระเอกชอบทำตัวเด่น หนีเรียนไปอยู่ด่านฟ้าเป็นประจำ เเต่เป็นคนที่มีความที่คิดรวดเร็ว
จึงเป็นคนที่หนีเอาตัวรอดได้เก่ง มีความบ้าคลั่งเป็นเอกลักษณ์
มิยาโมโตะ เรย์
นางเอกมีนิสัยออน่โยนเเต่รักการต่อสู้เพราะมีคุณพ่อเป็นตำรวจเรียนอยู่ชั้นเดียวกับโคมุโระเพราะต้องซ้ำชั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง
เเละเธอพยายามหาสาเหตุ
บูซึจิมะ ซาเอโกะ
ผู้หญิงตาคมเป็นอันดับหนึ่งในกีฬาเคนโด้ของโรงเรียน เป็นคนที่เย็นชาเห็นคุณค่าของความเป็นผู้ชายเเละผู้หญิงเเละเป็นบุคคลสำคัญที่จะปกป้องคนที่รอดเหลือจากฝูงผีดิบ
ทาคากิ ซายะ
เด็กสาวที่แอบชอบทาเคชิ มีนิสัยขี้บ่นพูดมากชอบทำตัวเป็นผู้นำ เเต่เธอความฉลาดรอบคอบจึงได้เป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน
ฮิราโนะ โคตะ
หลุ่มอ้วนโอตาคุ ที่ชอบเเละมีความสามารถในการใช้ปืนหลากชนืดจากการฝึกของคุณพ่อที่ต่างประเทศ เป็นหนุ่มที่มีสองอารมณ์ซึ่งไปตามบรรยากาศรอบข้าง
มาริกาวะ ชิซึกะ
คุณครูเเละคุณหมอประจำโรงเรียนฟูจิมะ ผู้ไร้ความสามารถ สมองช้าเเต่เป็นบุคคลที่เป็นผู้ใหญ่ เเละมีหน้าที่สำคัญคือเป็นคนขับรถ
มาเรซาโกะ อาลิส
เด็กอายุ7ขวบที่ต้องเสียพ่อไปต่อหน้าหลังจากขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้าน เเละต้องถูกซอมบี้กินเเต่ทาเคชิมาช่วยทัน
อาจารย์ ชิโด
เป็นบุคคลที่อยู่เบื้องหลังที่ทำให้เรย์ ซ้ำชั้นนานหลายปีเเละมีนิสัยเห็นเเกตัว ทุกคนต่างเกียจเขา
