เรื่องย่อ
โรงเรียนมัธยมปลายฟูจิมิ โคมุโระ ทาคาชิ เด็กหนุ่มที่โดดเรียนออกมาอยู่บนดาดฟ้า ของโรงเรียนเขาได้สังเกตุเห็น ชายคนหนึ่งพยายามบุกเข้า มาในโรงเรียนและกัดแขนอาจารย์ที่เข้าไปห้ามปรามจนเสียชีวิตลง แต่แล้วอาจารย์ที่เสียชีวิตไปกลับฟื้นขึ้นมาและกัด กินผู้คนรอบข้างจนเกิดความวุ่ยวายไปทั่วโรงเรียน ทาคาชิ จึงพา เรย์เพื่อนสนิทสมัยเด็กและ ฮิซาชิแฟนของเรย์เพื่อนสนิทของเขาหนี แต่โชคร้ายที่ ฮิซาชิโดนกัดที่แขนกำลัง จนจะกลายเป็นศพเดินได้ ทาคาชิไม่มีทางเลือกจึงต้องฆ่า เขาด้วยมือตนเอง เพื่อปกป้องเรย์ จากนั้นเขาจึงได้รวมตัว กับเพื่อนในโรงเรียนที่รอดชีวิตจากศพเดินได้ แล้วหาทาง หนีไปจากโรงเรียนเพื่อเอาชีวิตตัวรอด จากเหล่ากองทัพ ซอมบี้ที่กำลังคุกคาม แล้วพวกเขาที่เหลือรอด จะเป็นเช่นไรโปรดคอยติดตาม…
อือ... คุณน้าบอกให้ซายะเเละพวกเราออกไปจากที่นี้โดยรถถัง. คงหมายความว่าจะให้พวกเราออกไปจากที่อันตรายนี้ คิดว่าจะโชว์ฝีมือการฟันดาบอีกเเล้วสิ
เเต่ก็นะ ช่วยไม่ได้มันเป็นคำขอนิ เเต่...
ซายะ:ไม่!! หนูอยากอยู่กับป๊าเเละมาม่านะ//ร้องไห้
เเม่:ไม่ได้ที่นี้ไม่ปลอดภัย... ลูกต้องมีอนาคตไปซะถ้าไม่อยากให้พ่อเเม่เสียใจ!
โคตะคุง ฝากดูเเลชั้นด้วยนะ
โคตะ:ครับผม!
โคตะรับไว้อย่างง่าย
เเละพวกเขาก็กอดลูกของเขาอย่างเเน่น เเล้ววิ่งเข่าไปในฝูงผรดิบนั้น
เเต่ก็นะ ช่วยไม่ได้มันเป็นคำขอนิ เเต่...
ซายะ:ไม่!! หนูอยากอยู่กับป๊าเเละมาม่านะ//ร้องไห้
เเม่:ไม่ได้ที่นี้ไม่ปลอดภัย... ลูกต้องมีอนาคตไปซะถ้าไม่อยากให้พ่อเเม่เสียใจ!
โคตะคุง ฝากดูเเลชั้นด้วยนะ
โคตะ:ครับผม!
โคตะรับไว้อย่างง่าย
เเละพวกเขาก็กอดลูกของเขาอย่างเเน่น เเล้ววิ่งเข่าไปในฝูงผรดิบนั้น
ฉันเองก็อยากช่วยบ้างนะ เเต่ฉันก็อยากไปกับเพื่อนๆของฉันเหมือนกัน
ชิซึกะสตาทรถตามที่คุณน้าบอกเเละพวกเราก็ขึ้นบนรถอย่างว่าง่าย
เเละหนีออกจากที่นี้ ดูเหมือนเราจะทิ่งคนพวกนั้นนะ
เมื่อคุณน้ากับลุงไม่ไปด้วยกันฉันจะไปห้ามได้ไง
ซายะร้องไห้ไม่หยุดเลย ตอนนี้เราออกมาจากที่นั้นได้เเล้ว
เเต่ไม่รู้จะไปที่ไหนต่อหละนะ ในเมื่อไม่มีที่ให้ไปใช้เเล้วหละตอนนี้ที่นี้มันเมืองนรก ไม่มีที่ให้ไปเ้ล้วหละ
เเละเรย์เสนอจะไปที่บ้านเทอเพื่อไปหาพ่อที่เป็นตำรวจ
โดยต้องข้ามสะพานไป เเละในที่สุดการต่อสู่ต้องเริ่มอีกครั้งเพราะข้างหน้ามีฝูงผีดิบ นอนเรียงเป็นเเถว
เพื่อข้ามไปฝั่งนั้น ต้องต่อสู่อย่างเดียว...
จบ
อะไรนะ?!? มาม่าหรอผู้หญิงคนนั้นเป็นเเม่หรอนั้นยังสาวสวยอยู่เลยเเถมใส่ชุดกันโดนกัดเเละถือปืนอยู่ ทหารพวกนั้นมาช่วยเราด้วย มีทหารคนหนึ่งมาปนะคองฉันขึ้นจากกานนอนกองกับพื้นมานานเพ่ื่อข้ามไปอีกฝั่ง
เเละทุกคนก็ตามมาที่หลังส่วนซาเอโกะกับทาเคชิยังอยู่อีกฝากนึงเพราะเมื่อไม่นานพวกเขาล่อพวกมันออกไป
ซายะ:พวกนายเอาตัวรอดได้อยู่เเล้วนายต้องไปบ้านฉันให้ได้นะทาเคชิ
ใช้เพราะไม่มีไครสู้กับซอมบี้ฝูงมหึมานี้ได้หลอกทั้งสองได้ยินจึงรีบหนีไปทางอื่น
ใช้เวลาไม่นานนักชั้นมาถึงบ้านของชั้นเเละได้พักผ่อนโดยอาบน้ำใช้เเล้วหละ พวกเราปลอดภัยเเล้ว
เเต่... เมื่อมีเเขกมาเยือนทำให้ชั้นต้องอารมญ์เเปลเปลี่ยน
ชิโดมันมาได้ไง มันมาขอความช่วยเหลือจากเรา
ไม่ๆๆๆ. ชั้นจะไม่ให้มันมาเหยียบทีทนี้
มันเป็นคนทำให้ชั้นเรียนซ้ำชั้นมาหลายปีด้วยเหตุผลที่พ่อของมันสร้างขึ้นเเล้วสั่งลูกมันมาหักเกรดชั้นไอ้พวกชั้ว!
ฉันหยิบปืนที่เป็บดาบในตัวขึ้นมา! นายต้องตายชิโด
ซายะเหมือนจะอ่านฉันออกเเละห้ามชั้นไว้ก่อน!
พ่อของซายะซึ่งเป็นนาบกได้ออกไปพูดบ้างอย่าง
พ่อ:ดูเหมือนคนที่นี้จะไม่ชอบหน้านายนะ
ชิโด:ดเต่ได้โปรดช่วยเหลือนักเรียนดเละผมที่เดินทางมายาวไกลด้วยเทอะครับ
เรย์:ไม่!!! นายไม่มีสิธท
ชั้นงางปืนหวังจะเท่ง
พ่อของซายะยิ้มให้ชั้น
พ่อ:ฆ่ามันเลย เธอมีสิธทเพราะที่นี้เป็นของเทอ
เมื่อลองคิดดูเเล้วฉันไม่ทำอะไรมันก็ได้
หลังจากนั้นพ่อก็ไร่เขาออกจากบ้านไป
ในเวลาช่วงค่ำทาเคชิเเละซาเอโกะได้กลับมาที่นี้พร้อมกับชุดที่เปลียกน้ำ คงผ่านหลายอย่างเลย
ตอนนี้ทุกคนวางเเผนที่จะทำอะไรสักอย่าง
ปังๆๆ
''ไม่!!! มันมาเเล้ว''
เเย่เเล้วไม่ชอบเเบบนี้เลยเสียงทหารตะโกน
เเม่ของซายะที่อยู่ข้างนอก กำลังต่อสู้กับพวกมัน!!!
ฉันเองที่นั่งมองมานาน ทั้งซาเอโกะเเละทาเคชิ ต้องสู้กับพวกมันตัวต่อตัว
ฉันเห็นเรย์นอนบาดเจ็บลุกไม่ได้ ฉันจึงคิดต้องทำอะไรสักอย่างเเล้ว!!
ปืนของเรย์ยังไม่ได้ใช้ต้องอาศัยของของเเล้วหละ
ปังๆๆๆ
จะถึงบ้านของฉันเเล้วนะ!!! อย่ามาคว้างทางนะ
ยิงไปได้ไม่นาน ปืนนี้มันมีลูกกระสูนน้อยจังหรือฉันคิดไปเองมันหมดไปเเล้วฉันยิงไม่ออก
จำนวนพวกมันมากรึป่าว หรือคิดไปเองอีกเเล้ว?
เเต่ที่เเน่ๆฉันจะ...
ย๊าาาาาาาา
หมับ
ทาเคชิจับดามปืนไว้เเละบอกให้ฉันอยู่ด้านหลัง
เขาจะสู้กันจริงๆหรอ เเละฉันก็ได้ยินเสียงของอาลิส ร้องไห้
เพราะกลัวละมั่ง
เสียง? เสียงหรอ จริงด้วย
ซายะ:เรย์!!! นายน่ะพาพวกมันไปทางอื่นสิพวกมันจะตามเสียงนายไปนะ!
วิธีนี้ลืมได้ยังไง!!!
ต้องล่อมันไปทางอื่น
ทาเคชิ:จริงด้วย!
คุณซาเอโกะครับพวกนี้มันมองไม่เห็นพวกเรา ล่อมันไปที่อื่นมันจะตามเสียงเรามา
เป็นอย่างว่าซาเอโกะทำตามอย่างว่าง่าย
เเน่นอนสิ่งที่เกิดขึ้นได้ผล
เเต่...
ไม่ร้อยเปอร์เซ็นหลอกที่ตามไปเเค่บางส่วนเท่านนั้นพวกมันมาทางฉันอีกจำนวนเเต่ถึงอย่างไรก็เทอะฝั่งเราไม่มีอาวุธเเล้วนะ
เพราะทาเคชิเอาไปด้วยสิ
นี้ฉันต้องตายที่นี้หรอ มาม่า?
ปัง!!! ฟืดดดด
เอะเสียงปืนดังมาจากข้างหลังใกล้ๆ ฉันต้องหันไปดู
ซายะ:มาม่า!!!!
มาม่ากับเหล่าทหารของคุณพ่อ!!!
หลังจากช่วยเด็กได้เเล้วเช่าวันต่อมา ผมได้เล่าที่มาของเด็กคนนั้น เฮ้อ.... เหนื่อยมากเลยนะรู้ไหม
เด็กคนนั้นชื่อ มาเรซาโกะ อาลิส อายุราวๆ7ขวบได้
เเละตอนนี้พวกเราเดินทางด้วยรถถังของเพื่องคุณชิซึกะ
พร้อมสะเบียงเเละอาวุธ เเต่ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าตั้งเเต่เดินทางมานี้ผมยังไม่เห็นพวกมัน เลยสักตัวมันจะสะดวกไปไหม
ตอนนี้ผมนั่งอยู่กับเรย์เพียง2คนอยู่ข้างหลังรถ เรานั่งคุยกันเเละมองท้องฟ้าที่สวยงาม
เรย์:เชื่อไหมนายนะมีสิ่งที่ฉันชอบด้วย
ทาเคชิ:อืม.. บอกฉันได้ไหมว่าเทอหมายถึงอะไร
เรย์:ตอนนที่นายช่วยฉันช่วยทุกคน นายดูดีมากหน้าของนายในตอนนั้...
เอียด!!
กรี้ดดดด
รถถูกเบรกไว้เเละถอยหลังโดยคุญชิซึกะ ส่วนเสียงกรีดเป็นของเรย์เพราะการเบรคเมื่อกี้นี้ทำให้พวกเราเกือบตกจากรถ
เเล้วผมหันไปสนใจด้านหน้า อ้ะ!! พวกมันมายากไหนตอนนี้พวกเราขับรถวนกลับเพื่อไปทางที่ไม่มีพวกมัน
เเละขับด้วยความเร็วมากบ้านของซายะก็อยู่ไม่ไกลเเล้วด้วย
เเละรถต้องถูกเบรคกะทันหันเพราะข้างหน้าเป็นกับดัก เป็นรวดไฟฟ้าคงทำไว้สำหรับซอมบี้ เเน่หละตอนนี้พวกเราอยู่ทางตันพวกมันก็มาจากไหนก็ไม่รู้
ตอนนี้ทุกคนช่วยกันต่อสู้เเต่เป็นผมกับคุณซาเอโกะเท่านนั้นที่จะปกป้องรถไว้ เพราะเรย์ตกจากรถจนเทอจุกเเละลุกขึ้นเองไม่ได้เเละนอนกองไว้ส่วนโคตะอยู่บนหลังคารถเพื่อยิงสะกัดไม่ไห้เรย์โดนทำลาย เรย์อยู่ด้านหลังเรา ซึ่งห่างไม่มาก
พวกเราสู้กับมันมานเเล้วจำนวนไม่ลดเลย
ข่าวร้ายกว่านั้นกะสุนของโคตะน่ะหมดเเล้วเเละผมเองเพอทำกระสุนตกไปที่พวกมันตอนนี้คงใช้ด้ามปืนเเทนไม้เบสบอลเเล้ว
ส่วนซากะที่นั่งอยู่บนรถซึ่งนั่งดูอยู่เหมือนจะรับเหตุการนี้ไม่ได้จึงลงมาจากรถ
....
ผมอยู่ด้านบนตอนนี้มีเเค่โคตะเเละผมเท่านนั้นส่วนด้านล่างเงียบไปเเล้วคงจะพักผ่อนน่ะ
ส่วนผมเเละโคตะยังคง ตื่นเต้นกับการใช้ปืนอยู่เลย
เคยจับปืนครั้งเเรกนี้น้าาาา
ปืนนี้ผมไม่เข้าใจวิธีการใช่เท่าไร เเต่โคตะอธิบายละเอียดยิบเลย ผมกับโคตะ ออกมานั่งนอกระเบียงเพื่อดู ฝูงผีดิบที่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ตอนนี้เมืองนี้เต็มไปด้วยซอมบี้
มีคนที่ไม่ออกจากบ้านเท่านนั้นที่อยู่รอดจนถึงตอนนี้ ผมเห็นภาพนนี้เเล้วรู้สึก เหงาๆข้างในใจจัง อีกทั้งยังผมยังเห็นคนที่ กำลังโดนกัด เเละขอความช่วยเหลือเเต่ไม่มีไครช่วยได้หลอก. ผมเองซึงยื่นดูอยู่ไปช่วยเขาไม่ได้หลอก
เเต่ผมรู้สึกว่ามีคนที่ผมสนใจอยู่อีกฝั่งนึง
เป็นพ่อกับลูกผู้หญิงตัวเล็กๆ
อืม... พ่อของเด็กคนนั้น. ผมคงต้องไปเเล้วเพราะมีเด็กด้วย
โคตะจะอยู่ที่ระเบียงเพื่อเล็งหัวยิงซอมบี้เพื่อช่วยสะกัดผมตอนขับรถไปช่วยพวกนั้น เเละไม่ลืมที่จะพกอาวุธไปด้วย
โคตะยิงปืนด้วยความสำนาญมากเลย เเต่ไม่ได้ช่วยลดจำนวนลงเลย
ผมตัดสินใจ. จอดรถไว้ตรงนี้เเละเข้าไปช่วยเด็ก
อ้ะ...
พ่อเด็กคนนั้นโดนกัดงึยยย
เเต่...
ยากกกก
ผมเอาค้อนทุบหัวมันเพื่อช่วยเด็กคนนั่นเเละเหมือนจะสำเร็จเเล้ว
เเต่พวกมันเข้ามาเต็มเลยผมคงออกจากที่นี้ไม่ได้
ทำไงดีละพวกมันล้อมเเล้วนะ. โคตะจะเอายังไงดี
เอะรั่วใช้ผมข้ามรั่วก็ได้นิ
ผมให้เด็กคนนั้นขี้หลังเเละผมออกมาจากตรงนั้นได้สำเร็จโดยไม่มีไครตามมา
หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จหนังตาหย่อน
ฉันเห็นทาเคชิหยิบปืน จากกองปืนนั้นเป็นลูกซองรึป่าวนะเคยได้ยิน มาอย่างนั้นน่ะ. ส่วนฉันเองก็ไม่น้อยหน้าเลือกหยิบปืนที่เป็น ปืนยาวคล้ายของทาเคชิเเหละ. เเต่ฉันมีปลายมีมีดเหมือนหอกเลย
ส่วนของโคตะไม่น้อยหน้าเป็นยิงไกล รู้เเค่นี้หละ
(ไม่ค่อยรู้สักเท่าเลย)
ดูเหมือนโคตะน่ะจะรู้จักมากเลยน่ะกับพวกอาวุธเนี่ย. เพราะเขาอธิบายรายละเอียดการใช้ได้อย่างรวดเร็วราวกับเคยใช้มาก่อน
คงต้องขอยืมเพื่อนของชิซึกะหน่อยเเล้ว
เเละทุกคนต่างยายไปนอนเเล้วดูเมืองผู้หญิงจะได้นอนห้องนั่งเล่นส่วนพวกทาเคชินอนชั้นบน
ฟังดูขี้โกงนะเเต่เตียงมันสำหรับสองคนนี้หนะ
หลังจากนั้นชั้นก็ไม่รู้สึกตัวคงเป็นเพราะความเหนื่อยที่เดินทางทั้งวันเลย (=__=)zzZZ...
เเละขอจบการเล่าเเต่เพียงเท่านี้ คร่อกกกก
